... nie chciało się w niedzielny ranek wstawać. Dobrze chociaż, że świt w listopadzie tak późno. Ale z kolei źle, że łóżko nagrzane przez żonkę :) 
Później nie chciało się wdrapywać na szczyt. Z zadyszką, żeby zdążyć przed wschodem słońca. Nie zdążyłem jednak :) Ale i tak było przyzwoicie.
Mogielica, Beskid Wyspowy, 15.11.2020. Tak było...

Już kiedyś pisałem o Mongolii. I nawet niektóre zdjęcia się powtórzą. Ale nie mogłem sobie odmówić, bo w ostatni wtorek minęło równo 20 LAT od powrotu z naszego dwumiesięcznego wyjazdu do Mongolii!

Zacytuję więc wpisu z blogu sprzed kilku lat: "Podróż koleją transsyberyjską, burza piaskowa na Gobi, rytualne obcięcie włosów Karinie w Ałtaju, szalona podróż motorami do doliny Charchira, namioty zniszczone przez wiatr nad jeziorem Uvs, mistyczne przeżycia na jeziorem Chubsugul." Ale ten wyjazd to znacznie więcej, choć wiele chwil i wspomnień się zaciera. Dobrze że zostały zdjęcia. Została także praca magisterska Kariny o mongolskich porostach, a także... małżeństwo Wojtka z poznaną w pociągu dziewczyną... :)

To był jak (jak na razie!) najpiękniejszy "dalekodystansowy" wyjazd w moim życiu (no może na równi z megatransektem w boliwijskim Madidi). Ale liczę na jeszcze... ;)

Rodzinne wakacje staramy się w ostatnich latach spędzać w ciepłych krajach. Wirus sprawił, że tym razem było to świętokrzyskie, a konkretniej Ponidzie... i bardzo dobrze :) Bywałem tam już wcześniej, więc tym razem przyszło mi tylko upewnić się, że dla przyrodnika i fotografa to kraina absolutnie wyjątkowa, jedna z najciekawszych w kraju (i piszę to zupełnie serio!). Ponidzie to nie tylko sama, zupełnie magiczna dolina Nidy, czy znane miejsca jak Pińczów lub Wiślica. To też wiele znacznie słabiej znanych obszarów, jak leżące na obrzeżach tej krainy, np. Szaniecki i Kozubowski Park Krajobrazowy, czy tzw Kras Staszowski.

Konieczne tam wrócę i mam nadzieję, że będę miał więcej czasu na zdjęcia. A tymczasem kilkanaście krajobrazów z tegorocznego sierpnia.

Niedawno minęła dziewiąta rocznica urodzin Szymka. Jak każdy rodzic zapytuję się - kiedy to zleciało?... :)

Ten ostatni rok to dla Szymka, jak dla każdego dzieciaka, głównie czas radości, zabawy i poznawania świata. Ale były też trudne momenty, m.in. odejście kochanej babci. Z pewnością ciut wydoroślał przez ten czas...

Tak było na Wysokim Wierchu 4 czerwca 2020. Niecałe dwa dni przed śmiercią mojej mamy. Dobrze że mam miejsce w górach, które będzie mi ją przypominać. Dzięki Mamuś za wszystko i trzymaj się...

...uwaliłem się jak zwierzę... Tak jakoś mi się skojarzyło :), bo dziesiejszy post będzie właśnie o leżeniu.

Zasadniczo wszyscy gdzies pędzimy, nie tylko w życiu codziennym, ale też podczas obserwowania, czy fotografowania przyrody. Przyjęcie pozycji horyzontalnej niesie dwie duże korzyści. Po pierwsze, możemy tą przyrodę bardziej na spokojnie, bez pośpiechu poczuć i podejrzeć. A po drugie jest to szansa, na uzyskanie ciekawych, często nietypowych ujęć.

No, a poza tym, przyjemnie jest sobie poleżeć... Mam nadzieję, że Was do tego przekonam prezentując kilka ujęć z tegorocznej wiosny - ropucha szara, zawilec gajowy, nartnik, perkoz dwuczuby, szarak - wszystkie one zauroczyły mnie właśnie podczas leżenia.

Cały świat żyje pandemią. Warto dodać - cały, ludzki świat. Większość zwierząt szykuje się właśnie do kolejnego cyklu rozrodczego, nie zdając sobie sprawy z naszych trosk.

Przykładem mogą być łyski, które w ostatnim tygodniu miałem okazje oglądać w trakcie samczych walk i miłosnych zalotów. Ten nieco "pogrzebowy" ptak zawsze jest elegancki, ale właśnie teraz obserwowanie jego utarczek przynosi najwięcej przyjemności.

U walczących ptaków biała płytka nad dziobem jest nabrzmiała i stercząca - w końcu wyjaśnia się funkcja tego dziwnego tworu. Służy ona do sygnalizowania statusu danego osobnika, a być może także indywidualnego rozpoznawania ptaków między sobą.

PS. Dla tych słabszych z ornitologii - łyski, mimo powierzchnego podobieństwa do kaczek, nie są z nimi spokrewnione (popatrzcie na całkiem inny dziób!) - bliżej im do... żurawi.

Spisz to region zlokalizowany na Słowacji, którego niewielka część sięga również do Polski. Nasz polski Spisz wciśnięty jest między Tatry i Pieniny i chyba właśnie dlatego, że leży pomiędzy tak mocno turystycznymi miejscami, sam jest zapomniany i rzadko odwiedzany. A jest tam pięknie... Krótka, "przelotowa" wizyta w tym tygodniu pozwoliła mi się nacieszyć pięknymi krajobrazami i spokojną sielankową, atmosferą. Aż dziw, że takie miejsca przetrwały stosunkowo niedaleko od komercyjnego Podtatrza.

Jak co roku w Okręgu Krakowskim Związku Polskich Fotografów Przyrody rozwiązujemy konkurs na fotografa roku. I jak co roku jakieś moje zdjęcia powalczyły z sukcesem... Dokładnie 10 moich zdjęć zostało wyróżnionych lub nagrodzonych, o czym moje spuchnięte ego naprędce donosi :)

Poniżej kilka z nich. Mam nadzieję, że rzut oka na nie sprawi Wam choć chwilową przyjemność.

Jako, że moja żona zawodowo zajmuje się porostami, to w sumie troszeczkę wstyd, że przez te wszystkie lata blogowania, nie napisałem o nich ani słowa :)

A porosty, to bardzo ciekawa grupa... no właśnie, czego? Przez długie lata była to osobna jednostka systematyczna, jednak od jakiegoś czasu porosty zaliczane są do grzybów i fachowo nazywane grzybami zlichenizowanymi. Plecha porostu składa się z dwóch zupełnie różnych organizmów - grzyba oraz glonu. Ich związek w obrębie plechy porostu zwyczajowo uważany jest za symbiozę, czyli takie przyjacielskie współistnienie.

Ale porosty, to nie tylko ciekawe historie o ich ekologii. Porosty sa po prostu piękne! Zerknijcie sami poniżej - dzisiaj prezentuję kilka porostów skorupiastych, zasiedlających głównie skały i korę drzew. Postarajcie się nie przewijać zbyt szybko tych zdjęć, tylko posmakujcie te niezwykłe faktury, kolory i kształty...