Cierniówka. Ten mały ptaszek pokonał w ostatnich tygodniach 5 tysięcy kilometrów, od subsaharyjskich sawann, przez pustynie północnej Afryki i ciepłe kraje śródziemnomorskie. I to wszystko tylko po to, żeby w Umianowicach usiąść na krzaku tarniny i sprawić mi sporo frajdy :)
Dwa lata temu zauroczyłem się w ważkach, a zeszłe lato tylko upewniło mnie, że to prawdziwa miłość. Być może bez wzajmności, ale cóż... :)
Ważki są pieknę, ważki są ciekawe, ważki są fascynujące. Wybrałem 12 moich ulubionych zdjęć ważek z zeszłego roku, żeby spróbować Was przekonac, przynajmniej jeśli chodzi o ich zalety wizualne. Zapraszam do ogladania, a w nadchodzącym sezonie zachęcam do poświęcenia choćby chwili, na zerknięcie na ten ciekawe istoty.
Husarz władca Anax imperator
Łątka dzieweczka Coenagrion puella
Ważka płaskobrzucha Libelulla depressa
Żagiew ruda Aeshna isoceles
Iglica mała Nehalennia speciosa
Żagnica południowa Aeshna affinis
Pióronóg zwykły Platycnemis pennipes
Świtezianka błyszcząca Calopteryx splendens
Szablak zwyczajny Sympetrum vulgatum
Lecicha południowa Orthetrum brunneum
Pióronóg zwykły Platycnemis pennipes
Świtezianka błyszcząca Calopteryx splendens
Na niżu pierwsze żaby, śpiewające skowronki, a nastolatki w podkoszulkach. Ale góry to jest inna bajka :) W ostatnich dniach odwiedziłem Spisz i Bieszczady - tam wciąż zima trzyma i chyba jeszcze chwilę tak będzie. Zreszta... zobaczcie sami.
Wprawdzie już dawno po walentynkach, ale znalazłem w swoich zasobach fajne zdjęcia "sercowe". Pozwalam więc sobie je tu umieścić razem z nieco spóźnionymi, walentynkowymi życzeniami.
Życzę Wam duuuużo miłości. I sobie też. Tylko miłość nas uratuje...
Przełom roku tradycyjnie spędzamy w Bieszczadach. I tradycyjnie zamieszczam styczniowy post, chwalący uroki zimowej scenerii tego zakątka kraju. W tym roku jednak nieco inaczej - nie mogę pochwalić się, że "chociaż tam" jest śnieg, bo tego nie brakuje akurat w całej Polsce. I dobrze.
Tak czy inaczej - i śnieg, i chodzenie po górach, i popołudniowa herbata smakuje w Bieszczadach lepiej :)
Miłego oglądania...
Dużo pracy w pracy, wieczory długie, plucha za oknem. Czyli słowem - mało czasu na robienie zdjęć, więcej czasu na wspominanie i grzebanie w starociach. Dziś wspomnę wyjazd sprzed prawie dwóch dekad - do arktycznej części Rosji. W 2003 roku odwiedziliśmy trochę przypadkiem* Ural Polarny i Półwysep Gydański.
Co pamiętamy z tego wyjazdu?
- wizytę u mera Workuty i proszenie go o bezpłatne udostępnienie nam helikopteru (a co, miało się fantazję!... :)
- komary, komary, komary, aha i meszki....
- spanie w baniaku
- wesołą ekipę przyrodników z Moskwy
- wódeczka ze słoninką
- kradzież na promie
- spotkanie z ekipą z Polski na poczcie w Workucie :)
- koledzy z bronią, proszący o tłumaczenie filmu porno
- zaskakującą wizytę Wojtka w bani
- no i ładnie generalnie było, a człowiek był młody :))
* przypadkiem dlatego, że nagle okazało się, że nie dostaniemy wiz do jednego z krajów środkowoazjatyckich (nie pamiętam nawet którego), szybciutko zmodyfikowaliśmy plany i skwierczące upałem stepy środkowej Azji zamieniliśmy na nieco chłodniejsze klimaty :)
... nie chciało się w niedzielny ranek wstawać. Dobrze chociaż, że świt w listopadzie tak późno. Ale z kolei źle, że łóżko nagrzane przez żonkę :)
Później nie chciało się wdrapywać na szczyt. Z zadyszką, żeby zdążyć przed wschodem słońca. Nie zdążyłem jednak :) Ale i tak było przyzwoicie.
Mogielica, Beskid Wyspowy, 15.11.2020. Tak było...
Już kiedyś pisałem o Mongolii. I nawet niektóre zdjęcia się powtórzą. Ale nie mogłem sobie odmówić, bo w ostatni wtorek minęło równo 20 LAT od powrotu z naszego dwumiesięcznego wyjazdu do Mongolii!
Zacytuję więc wpisu z blogu sprzed kilku lat: "Podróż koleją transsyberyjską, burza piaskowa na Gobi, rytualne obcięcie włosów Karinie w Ałtaju, szalona podróż motorami do doliny Charchira, namioty zniszczone przez wiatr nad jeziorem Uvs, mistyczne przeżycia na jeziorem Chubsugul." Ale ten wyjazd to znacznie więcej, choć wiele chwil i wspomnień się zaciera. Dobrze że zostały zdjęcia. Została także praca magisterska Kariny o mongolskich porostach, a także... małżeństwo Wojtka z poznaną w pociągu dziewczyną... :)
To był jak (jak na razie!) najpiękniejszy "dalekodystansowy" wyjazd w moim życiu (no może na równi z megatransektem w boliwijskim Madidi). Ale liczę na jeszcze... ;)
Rodzinne wakacje staramy się w ostatnich latach spędzać w ciepłych krajach. Wirus sprawił, że tym razem było to świętokrzyskie, a konkretniej Ponidzie... i bardzo dobrze :) Bywałem tam już wcześniej, więc tym razem przyszło mi tylko upewnić się, że dla przyrodnika i fotografa to kraina absolutnie wyjątkowa, jedna z najciekawszych w kraju (i piszę to zupełnie serio!). Ponidzie to nie tylko sama, zupełnie magiczna dolina Nidy, czy znane miejsca jak Pińczów lub Wiślica. To też wiele znacznie słabiej znanych obszarów, jak leżące na obrzeżach tej krainy, np. Szaniecki i Kozubowski Park Krajobrazowy, czy tzw Kras Staszowski.
Konieczne tam wrócę i mam nadzieję, że będę miał więcej czasu na zdjęcia. A tymczasem kilkanaście krajobrazów z tegorocznego sierpnia.
Niedawno minęła dziewiąta rocznica urodzin Szymka. Jak każdy rodzic zapytuję się - kiedy to zleciało?... :)
Ten ostatni rok to dla Szymka, jak dla każdego dzieciaka, głównie czas radości, zabawy i poznawania świata. Ale były też trudne momenty, m.in. odejście kochanej babci. Z pewnością ciut wydoroślał przez ten czas...
