Rodzinne wakacje staramy się w ostatnich latach spędzać w ciepłych krajach. Wirus sprawił, że tym razem było to świętokrzyskie, a konkretniej Ponidzie... i bardzo dobrze :) Bywałem tam już wcześniej, więc tym razem przyszło mi tylko upewnić się, że dla przyrodnika i fotografa to kraina absolutnie wyjątkowa, jedna z najciekawszych w kraju (i piszę to zupełnie serio!). Ponidzie to nie tylko sama, zupełnie magiczna dolina Nidy, czy znane miejsca jak Pińczów lub Wiślica. To też wiele znacznie słabiej znanych obszarów, jak leżące na obrzeżach tej krainy, np. Szaniecki i Kozubowski Park Krajobrazowy, czy tzw Kras Staszowski.

Konieczne tam wrócę i mam nadzieję, że będę miał więcej czasu na zdjęcia. A tymczasem kilkanaście krajobrazów z tegorocznego sierpnia.

Spisz to region zlokalizowany na Słowacji, którego niewielka część sięga również do Polski. Nasz polski Spisz wciśnięty jest między Tatry i Pieniny i chyba właśnie dlatego, że leży pomiędzy tak mocno turystycznymi miejscami, sam jest zapomniany i rzadko odwiedzany. A jest tam pięknie... Krótka, "przelotowa" wizyta w tym tygodniu pozwoliła mi się nacieszyć pięknymi krajobrazami i spokojną sielankową, atmosferą. Aż dziw, że takie miejsca przetrwały stosunkowo niedaleko od komercyjnego Podtatrza.

Dzisiaj Światowy Dzień Mokradeł.

Przeciętnemu  Kowalskiemu bagna kojarzą się źle - komary, woda w butach, można zabłądzić... Jedynie część z nas potrafi docenić piękne krajobrazy, czy rzadkie gatunki roślin i zwierząt.

Jednak mokradła to znacznie więcej! Niezwykle efektywnie retencjonują wodę, filtrują ją z biogenów pochodzenia rolniczego, a dzięki obecności torfu akumulują znaczne ilości dwutlenku węgla. Są więc sprzymierzeńcem człowieka w walce ze zmianami klimatycznymi, zagrożeniem powodziowym, czy zanieczyszczeniem wody. Bagna to tez często ostatnia namiastka naprawdę dzikiej przyrody w naszym, tak mocno zmienionym, otoczeniu. Jednocześnie obszary podmokłe to jeden z najbardziej zagrożonych typów ekosystemów na naszej planecie.

Daj bagnom żyć. Przekonuj innych, że warto je chronić.

Coroczną tradycją naszej rodzinki stały się okołosylwestrowe wyjazdy w Bieszczady. Mają one ostatnio dodatkowy wymiar - to często jedna z nielicznych okazji dla naszych dzieciaków, żeby zobaczyć śnieg...

Taki tytuł postu nie dlatego więc, że zdjęcia z jakimś niezwykłym klimatem, tylko dlatego, że ta szaro-burość (a nie białość) za oknem, to niestety symptom naprawdę ciężkiej choroby naszej planety... Dobrze, że są jeszcze takie miejsca jak Bieszczady, gdzie można poczuć się... normalnie.

Czym dłużej żyję, tym bardziej przekonuję się, że nie ma w naszym kraju gór ponad Bieszczady. Co tam takiego jest?... myślałem i w sumie nic nie wymyśliłem... mieszanka surowości połączonej ze swoiskością - czuję się tam po prostu jak u siebie. Miejsce całkiem inne niż inne :)

Zapraszam na kilka kwietniowo-majowych pstryków z Bieszczad.