Jeśli ktoś zaczyna interesować się owadami, to myslę że w większości przypadków zaczyna od motyli, później idą chrząszcze, albo... właśnie ważki. Dlaczego? Bo są często pięknie ubarwione, latają (a więc rzucają się w oczy), a liczba gatunków występujących w Polsce jest stosunkowo niewielka, a więc do ogarnięcia (w przeciwieństwie do wielu innych grup owadów). Mnie też ważki zauroczyły jakiś czas temu, czemu wyraz daję poniżej...

Pióronóg zwykły Platycnemis pennipes to jedyny krajowy przedstawiciel rodziny Platycnemidae. Ten pospolity gatunek łatwo rozpoznać po spłaszczonych goleniach tylnych i środkowych nóg.

Żagnica sina Aeshna cyanea to jedna z najmniej wymagających siedliskowo ważek, którą często można spotkać nawet w środku kompleksów leśnych, z dala od zbiorników wodnych.

Niezidentyfikowany szablak Sympetrum sp. na sobiborskich mszarach. 

Szablak czarny Sympetrum danae to niepozornie ubarwiona ważka. Dla mnie jednak jeden z ciekawszych gatunków, przez swoje nietypowe jak ważkę przystało, czysto czarne ubarwienie (czarne są tylko dorosłe samce).

Świtezianka błyszcząca Calopteryx splendens, to dość pospolity gatunek związany z wodami płynącymi. Bez wątpienia jedna z najbardziej eleganckich ważek w naszym kraju.

O tym, że Beskid Niski jest niezwykły, klimatyczny, inny, tajemniczy, mówiło i pisało juz tak wiele osób, że rzeczą wręcz nieprzyzwoitą jest to powtarzać. Problem, w tym że on rzeczywiście taki jest. Jak więc napisać o Beskidzie Niskim, żeby nie wpaść w banał? A może lepiej w ogóle nie pisać, tylko po prostu pokazać...

No więc na początku przyznam że nie wiem...:) A było tak...

W miłych okoliczniosciach przyrody Beskidu Niskiego, po opróżnieniu tego co było do opróżnienia z kilkoma znajomymi, padła pewna mysl. Jeden z kompanów, nazwijmy go tu M. powiedział, że on akurat przewozi martwego węża Eskulapa, zakonserwowanego w spirytusie w celach naukowych i że moglibysmy być jedynymi osobami we wszechswiecie, które spróbują alkoholu na tym zacnym gatunku. Podchwyciliśmy ten pomysł ochoczo... M. zastrzegł jednak, że alkohol jest techniczny, niezdatny do picia, a wąż się w nim moczy już od kilku miesięcy. To ostudziło zapały dwójki spośród nas, jednak G. oraz ja, a także oczywiście M. podjeliśmy wezwanie. Słój pojawił się na stole. Pierwszym niepokojącym objawem, było syknięcie przy otwieraniu słoika. Później zaś wydobył się z niego taki odór, że zgodnie stwierdziliśmy, że zaszczytny tytuł "Jedynych we Wszechswiecie, którzy spróbowali nalewki na wężu Eskulapa" musimy zostawić dla kogoś innego.