Już kiedyś pisałem o Mongolii. I nawet niektóre zdjęcia się powtórzą. Ale nie mogłem sobie odmówić, bo w ostatni wtorek minęło równo 20 LAT od powrotu z naszego dwumiesięcznego wyjazdu do Mongolii!

Zacytuję więc wpisu z blogu sprzed kilku lat: "Podróż koleją transsyberyjską, burza piaskowa na Gobi, rytualne obcięcie włosów Karinie w Ałtaju, szalona podróż motorami do doliny Charchira, namioty zniszczone przez wiatr nad jeziorem Uvs, mistyczne przeżycia na jeziorem Chubsugul." Ale ten wyjazd to znacznie więcej, choć wiele chwil i wspomnień się zaciera. Dobrze że zostały zdjęcia. Została także praca magisterska Kariny o mongolskich porostach, a także... małżeństwo Wojtka z poznaną w pociągu dziewczyną... :)

To był jak (jak na razie!) najpiękniejszy "dalekodystansowy" wyjazd w moim życiu (no może na równi z megatransektem w boliwijskim Madidi). Ale liczę na jeszcze... ;)

Rodzinne wakacje staramy się w ostatnich latach spędzać w ciepłych krajach. Wirus sprawił, że tym razem było to świętokrzyskie, a konkretniej Ponidzie... i bardzo dobrze :) Bywałem tam już wcześniej, więc tym razem przyszło mi tylko upewnić się, że dla przyrodnika i fotografa to kraina absolutnie wyjątkowa, jedna z najciekawszych w kraju (i piszę to zupełnie serio!). Ponidzie to nie tylko sama, zupełnie magiczna dolina Nidy, czy znane miejsca jak Pińczów lub Wiślica. To też wiele znacznie słabiej znanych obszarów, jak leżące na obrzeżach tej krainy, np. Szaniecki i Kozubowski Park Krajobrazowy, czy tzw Kras Staszowski.

Konieczne tam wrócę i mam nadzieję, że będę miał więcej czasu na zdjęcia. A tymczasem kilkanaście krajobrazów z tegorocznego sierpnia.

Niedawno minęła dziewiąta rocznica urodzin Szymka. Jak każdy rodzic zapytuję się - kiedy to zleciało?... :)

Ten ostatni rok to dla Szymka, jak dla każdego dzieciaka, głównie czas radości, zabawy i poznawania świata. Ale były też trudne momenty, m.in. odejście kochanej babci. Z pewnością ciut wydoroślał przez ten czas...

Tak było na Wysokim Wierchu 4 czerwca 2020. Niecałe dwa dni przed śmiercią mojej mamy. Dobrze że mam miejsce w górach, które będzie mi ją przypominać. Dzięki Mamuś za wszystko i trzymaj się...

...uwaliłem się jak zwierzę... Tak jakoś mi się skojarzyło :), bo dziesiejszy post będzie właśnie o leżeniu.

Zasadniczo wszyscy gdzies pędzimy, nie tylko w życiu codziennym, ale też podczas obserwowania, czy fotografowania przyrody. Przyjęcie pozycji horyzontalnej niesie dwie duże korzyści. Po pierwsze, możemy tą przyrodę bardziej na spokojnie, bez pośpiechu poczuć i podejrzeć. A po drugie jest to szansa, na uzyskanie ciekawych, często nietypowych ujęć.

No, a poza tym, przyjemnie jest sobie poleżeć... Mam nadzieję, że Was do tego przekonam prezentując kilka ujęć z tegorocznej wiosny - ropucha szara, zawilec gajowy, nartnik, perkoz dwuczuby, szarak - wszystkie one zauroczyły mnie właśnie podczas leżenia.