Myślę, że każdy ma swoje, dobrze zapamiętane wspomnienia z 11 września 2001 roku. Moje są szczególnie osobiste.

Nocleg z Kariną w schronisku na Manhattanie. Leniwa, poranna kawa na schodach przeciwpożarowych i szybko rozlewająca się wieść, że COŚ się stało. Fotoreporterska ciekawość i prześlizgnięcie się koło kordonów policji. A potem snujemy się po szarych ulicach Manhattanu. Próba zrozumienia, jak to możliwe, że te same ulice, po których łaziliśmy kilka dni wcześnie, są prawie zupełnie puste, ciche i monochromatyczne. Kilka migawek, które zostały do dzisiaj - opuszczona kawiarenka, z poprzewracanymi krzesłami, stragan z truskawkami, pokryty pyłem, błąkający się po pustych ulicach, upity na smutno, staruszek. I to dojmujące uczucie, że to wszystko nie dzieje się naprawdę, że to musi być jakiś film.

Dla mnie WTC, to też kolejne dni, naznaczone wspólnotową, miejską żałobą. Wiele wzruszających chwil, jak choćby spotkania i śpiewy wielotysięcznych tłumów na Union Square.

To był już nasz czwarty wakacyjny wyjazd z cyklu "droga jest celem". Wszystkie dotyczchczasowe podróże gnały nas na Bałkany. Teraz także, po rocznej, pandemicznej przerwie, ruszyliśmy na południe - tym razem do Grecji. Zdaje mi się, że każda kolejna edycja naszego cyklu jest fajniejsza. Może to kwestia tego, że dzieci coraz większe, albo że my coraz starsi i mądrzejsi :) Ale niewykluczone, że kluczem jest to, że łatwiej przychodzi nam podróżować zgodnie z naszym mottem. 

A jak podróżuje się, gdy "droga jest celem"? Długo - co najmniej 3 tygodnie, bo bez tego trudno tak naprawdę odciąć myśli od codziennej domowo-pracowej bieganiny. Bez pośpiechu, bo pośpiech nie pozwala cieszyć się chwilą. Pod namiotem, bo namiot daje wolność. Bez (szczegółowego) planowania, dzięki czemu każdy etap podróży jest świeży i zaskakujący, nawet dla nas samych :) No i blisko przyrody, bo zielone dobrze robi na skołatane nerwy.

No OK, nie zawsze w 100%, udawało nam się to wszystko, ale było nieźle. A Grecja zaskoczyła nas chyba najbardziej pięknymi górami. Więc wkrótce więcej zdjęć....

... no właśnie, co znaczy? Formalnie znaczy Monitoring Ptaków Gór, choć mogłoby też oznaczać Maksymalne Przeczołganie Grzbietami, Mam Pustkę w Głowie, czy też Może Pstryknę Giewont :)

Bo mimo, że MPG to po prostu nowy program monitoringowy realizowany przez GIOŚ, to oprócz ptaków jest tam pot, krew, łzy, piękne widoki, głęboki oddech, pustka, wiatr i wszystko to co sprawia, że w dzisiejszym zabieganym świecie, można przypomnieć sobie, że gdzieś jest jeszcze jakieś PRAWDZIWE ŻYCIE. No i zdjęcia, są też zdjęcia.

W tym roku miałem przyjemność liczyć powierzchnię na Babiej Górze oraz dwie powierzchnie w Tatrach. Ta pierwsza nie obrodziła krajobrazowo, zasyłam więc troszkę tatrzańskich krajobrazów. Przyjemności!...

Mimo, że w Krakowie mieszkam od urodzenia i znam go dobrze, to wciąż mnie przyrodniczo zaskakuje. Niedawno w południowej częsci miasta znalazłem taką piękną łąkę. Mieszanka kosaćcowo-wełniankowo + porane światło i rosa sprawiły, że prezentowała się niezwykle klimatycznie. Warto szukać takich miejsc, nawet jak się mieszka w dużym mieście!

... no dobra, może tez ciutkę, żeby się pochwalić :), pragnę poinformować, że pięć moich zdjęć zostało nagrodzonych w corocznym konkursie na fotografa roku Okręgu Krakowskiego Związku Polskich Fotografów Przyrody. Miłe to oczywiście. Ale nie zapominajmy co w tym wszystkim jest najważniejsze. Najważniejsze są te krótkie migawkowe chwile doświadczanego piękna przyrody, które udało mi się na tych zdjęciach na zawsze zatrzymać - kumak w Albanii, zimowe Bieszczady, mgła na Ponidziu, stado makolągw, czy pliszka żółta z Puszczy Sandmierskiej. Piękne to wszystko!