Widziałem w końcu prawdziwą rzekę. Taką, która leniwie meandruje, tocząc swoje koryto właśnie tam, gdzie ma ochotę. Taką, która wiosną rozlewa szeroko swoje wody, wydając z koryta nadmiar wody. Taką, która rozbrzmiewa tysiącem głosów różnych mieszkańców. Szkoda, że tak niewiele ich zostało. Tym większą przyjemność przyniosło mi przebywanie przez kilka dni w jej obecności. Panie i Panowie, przedstawiam - Narew.

Znaczna część Islandii jest zupełnie nie z tej ziemi. Ale są miejsca wyjątkowe, nawet jak na tamtejsze standarty. Jednym z nich z pewnością Kerlingarfjöll - niewielki masyw wulkaniczny, którego niezwykły nastrój budują kolorowe skały, wyjątkowo aktywne fumarole oraz para wodna unosząca się z nich. Jeśli dodać do tego lokalizację daleko od głównych dróg i w związku z tym niewielką liczbę turystów, to dostajemy miejsce, które bardzo chciałem zobaczyć :)

Pewnym problemem była droga do Kerlingarfjöll, która na początku czerwca była jeszcze zamknięta dla ruchu. Byłem jednak na tyle zakręcony chęcią zobaczenia tego miejsca, że zaryzykowałem przejazdy przez nieznanej głębokości strumienie oraz szorowanie po rozmarzającym dopiero płacie lodu z niedalekiego lodowca. Dojechałem i wróciłem! Na miejscu byłem zupełnie sam (z wyjątkiem strażnika zaskoczonego moją obecnością). Pogoda może nie zagrała, tak jakby mogła (standart na Islandii! :), ale wspominam to miejsce wyjątkowo...

PS. A a gdzie ta tytułowa randka? No więc Kerling oznacza, starą panią po islandzku - starą panią z którą bardzo chciałem się zobaczyć...

Co to jest warun? Dla fotografa to taka wyjątkowa sytuacja, z reguły pogodowa, kiedy wszystko zagra tak jak trzeba, żeby powstało dobre zdjęcie. Mgła, chmury, wiatr, mróz... wszystko to, co w odpowiednim czasie i miejscu może stworzyć niezwykłe warunki do fotografowania. I nawet fotograf dupa robi wtedy dobre zdjęcia - wystarczy tylko pstrykać :)

Mi się taki warun zdarzył w zeszłym tygodniu na jednym ze szlaków Magurskiego Parku Narodowego. Mgła podnosiła się od strony rzeki, a słońce było jeszcze wciąż na tyle nisko, że malowniczo ją prześwietlało. Może nie było idealnie, słońce mogło być niżej i mieć cieplejsze barwy i mniej konrastu... Ale powstało kilka fajnych zdjęć, a same 2 godzinki wałęsania się po takim lesie, to naprawdę magiczne doznanie.

No więc po tylu latach znowu się zakochałem... :)

Wiedziałem, że Islandia mi się spodoba. Jestem przyrodnikiem, jestem fotografem - nie mogło więc być inaczej. Ale nie spodziewałem się, że w Europie zachodniej znajdę kraj, którego niektóre fragmenty przypomną mi najdziksze rozdroża Azji środkowej, a inne sprawią, że poczuję się jak... na księżycu :)

Pieć dni jeżdżenia i spania w samochodzie, jedzenia zupek chińskich, pięć dni odcięcia się od wszystkich problemów życia codziennego. Pięć dni ptaków i fotografii. Piękne dni. No ok, pogoda mogła być lepsza... ;)

Będę tu więc wrzucał jakieś islandzkie zdjęcia od czasu do czasu. Na pierwszy ogień idzie południowe wybrzeże - czarna plaża i przylądek Dyrholaey oraz okolice. A skoro czarna plaża, no to zdjęcia są czarno-białe. Miłego oglądania.

W zeszłym tygodniu dane mi było spędzić w ramach obowiązków służbowych kilka dni w Norwegii. Mocno północnej części Norwegii, już za kołem podbiegunowym :]

Wnioski?

1. czasami kocham swoją pracę :)

2. dobrze jest przypomnieć sobie, że wciąż są dzikie miejsca w Europie, gdzie człowiek jest jedynie zbędnym dodatkiem;

3. istnieje pozytywna korelacja między moim wiekem, a liczbą zdjęć wykonywanych komórką (to właśnie te poniżej). Nie oznacza to, że nie robię już zdjęć aparatem, ale czas jest taki, że właśnie nie ma czasu na przegrzebanie się przez te zapełnione karty pamięci...

Miłego oglądania!

PS. oczywiście zakochałem się fotograficznie w Norwegii :)