Jakbym miał odpowiedzieć tak na poziomie mojego człowieczeństwa :) to był to raczej kiepski rok. Poniżej średniej. Dolny zakres :)

Na szczęście nie jest tylko człowiekiem, ale także fotografem :) Tutaj wynik wypada nieco lepiej. Fotograficznie było to rok średni, może nawet nieco powyżej średniej, głównie z tego względu że pojeździłem więcej niż zwykle po polskich górach i zaliczyłem miłe, rodzinne wakacje w Grecji.

Poniżej trochę moich ulubionych zdjęć z zeszłego roku. Miało być 12, ale nie mogłem się zdecydować...

No a rok 2022? - musi być lepszy...

... to poniższe zdjęcia nie miałyby szansy powstać ;)

Podczas dwóch krótkich pobytów w Tatrach w tym roku udało mi się "naoglądać" kozic. Powstało trochę zdjęć, choć kilka fajnych kadrów przeszło mi też koło nosa. Oprócz takich klasycznych widoczków, z kozicami "przeżuwającymi", miałem też przyjemność podglądać życie rodzinne kozic, rubaszne koźlęta, przeganiające się kierdle (kierdele?) czy też nabuzowane hormonami młode samce.

Kozica to zacny motyw fotograficzny i z racji obowiązków monitoringowych (patrz wpis pod tytułem "MPG") mam nadzieję, na kontynuację tego ciekawego tematu fotograficznego w przyszłym roku.

Jesienne wieczory to idealny moment, żeby ogrzać się przy ciepełku wakacyjnych zdjęć :)  No więc zaglądam do tegorocznych katalogów "Grecja", i co widzę? Ano właśnie, wcale niekoniecznie plaże, gaje oliwne i wiekowe zabytki. Ścieżki naszego podróżowania "Droga jest celem" (patrz dwa wpisy wcześniej) czesto są off the beaten track, więc w katalogach z wakacji w Grecji były głównie góry.

Bardzo polecam ten kraj wszystkim górołazom. Piękne wysokogórskie jeziora, jak Prespa czy Kerkini, suche góry zachodniej Macedonii, nieco 'beskidzkie' Rodopy, przepiękny kanion Vikos w górach Pindos. No i absolutnie obłędne Meteory. Nie dajcie się zwieść, tym że są tak mocno reklamowane - to jest absolutnie magiczne miejsce. Tylko trzeba być wcześniej rano, żeby podziwiać to samemu :)

Myślę, że każdy ma swoje, dobrze zapamiętane wspomnienia z 11 września 2001 roku. Moje są szczególnie osobiste.

Nocleg z Kariną w schronisku na Manhattanie. Leniwa, poranna kawa na schodach przeciwpożarowych i szybko rozlewająca się wieść, że COŚ się stało. Fotoreporterska ciekawość i prześlizgnięcie się koło kordonów policji. A potem snujemy się po szarych ulicach Manhattanu. Próba zrozumienia, jak to możliwe, że te same ulice, po których łaziliśmy kilka dni wcześnie, są prawie zupełnie puste, ciche i monochromatyczne. Kilka migawek, które zostały do dzisiaj - opuszczona kawiarenka, z poprzewracanymi krzesłami, stragan z truskawkami, pokryty pyłem, błąkający się po pustych ulicach, upity na smutno, staruszek. I to dojmujące uczucie, że to wszystko nie dzieje się naprawdę, że to musi być jakiś film.

Dla mnie WTC, to też kolejne dni, naznaczone wspólnotową, miejską żałobą. Wiele wzruszających chwil, jak choćby spotkania i śpiewy wielotysięcznych tłumów na Union Square.