Czym dłużej żyję, tym bardziej przekonuję się, że nie ma w naszym kraju gór ponad Bieszczady. Co tam takiego jest?... myślałem i w sumie nic nie wymyśliłem... mieszanka surowości połączonej ze swoiskością - czuję się tam po prostu jak u siebie. Miejsce całkiem inne niż inne :)
Zapraszam na kilka kwietniowo-majowych pstryków z Bieszczad.
O izraelskich terytoriach spornych / okupowanych słyszy sie w mediach głównie w kontekście politycznym. Jednak Zachodni Brzeg, czy Wzgórza Golan to także miejsca bardzo ciekawe krajobrazowo i przyrodniczo. Podczas zeszłorocznego wyjazdu do Izraela, "liznęliśmy" te dwa obszary i szczególnie Wzgórza Golan oczarowały nas surowym krajobrazem. Z pewną dozą nieśmiałości przekraczaliśmy granicę :), jednak obyło się bez przygód, a jedynym źródłem stresu było to, że ubezpieczenie wypożyczonego przez nas samochodu, nie obejmowało zarówno Zachodniego Brzegu, jak i Wzgórz Golan... :)
Jak myślę o jednym słowie dobrze opisującym krajobraz Maroka, to jest to słowo SUROWY. Taki właśnie jest - skąpa roślinność, nagie skały, olbrzymie przestrzenie. Jest w nim jednak też coś ciepłego - być może sprawiają to wyraziste, ale łagodne grzbiety gór, sympatyczni ludzie, którzy tam mieszkają, a może po prostu to, że jest tam ciepło :)
Warto tam wyskoczyć choćby na krótko - ośnieżone szczyty Atlasu Wysokiego, kamieniste pustkowia wysokogórskich płaskowyży, kosmiczne wydmy Sahary, czy jakby malowane pędzlem grzbiety Antyatlasu (ten ostatni szczegónie polecam miłośnikom krajobrazów!). Wyjątkowe miejsca na naszej planecie, warto je zobaczyć na własne oczy, warto poczuć na własnej skórze...
Tegoroczne, noworoczne Bieszczady, którymi cieszyliśmy się całą rodzinką, były jak zwykle wyjątkowo piękne. Życzę sobie, żeby kolejny rok był jak te kadry - minimalistyczny, ale głęboki :) Minimalistyczny, jeśli chodzi o liczbę "atakujących" nas bodźców, ale głęboki w sensie ich doświadczania. Mniej, znaczy więcej! :)
Trzy intensywne dni zeszłego tygodnia spędziłem w jesiennym anturażu (czy jakoś tak się to mówi :) Puszczy Kampinoskiej i w miłym towarzystwie koleżanek i kolegów ze Związku Polskich Fotografów Przyrody. Po raz pierwszy pełną parą mogłem fotografować w Kampinosie i miło mnie "rozczarował", oferując miejsca naprawdę niezwykłe jak na bezpośrednie sąsiedztwo Warszawy...
