Rzadko mam okazję fotografować konie - kiedyś robiłem to częściej, głównie podczas naszych dalszych wyjazdów. Krótkie spotkanie kilka dni temu w Górach Słonnych z grupką pasących się koni, przypomniało mi jak wdzięczny to temat do zdjęć. 

Spotkane konie były może nieco zaniedbane, grzywy niewyczasane, a krew niespecjalnie "rasowa". Ale miały w sobie to coś - elegancję i swojego rodzaju majestat. Z chęcią chrupały nasze jabłka :) A klimatu temu spotkaniu dodawała lokalizacja - z dala od zamieszkanych domostw, na terenie nieistniejącej wsi Stebnik.

Czym dłużej żyję, tym bardziej przekonuję się, że nie ma w naszym kraju gór ponad Bieszczady. Co tam takiego jest?... myślałem i w sumie nic nie wymyśliłem... mieszanka surowości połączonej ze swoiskością - czuję się tam po prostu jak u siebie. Miejsce całkiem inne niż inne :)

Zapraszam na kilka kwietniowo-majowych pstryków z Bieszczad.

O izraelskich terytoriach spornych / okupowanych słyszy sie w mediach głównie w kontekście politycznym. Jednak Zachodni Brzeg, czy Wzgórza Golan to także miejsca bardzo ciekawe krajobrazowo i przyrodniczo. Podczas zeszłorocznego wyjazdu do Izraela, "liznęliśmy" te dwa obszary i szczególnie Wzgórza Golan oczarowały nas surowym krajobrazem.  Z pewną dozą nieśmiałości przekraczaliśmy granicę :), jednak obyło się bez przygód, a jedynym źródłem stresu było to, że ubezpieczenie wypożyczonego przez nas samochodu, nie obejmowało zarówno Zachodniego Brzegu, jak i Wzgórz Golan... :)

Wczesną wiosną nietrudno wypatrzyć w lesie kolorowe kwiaty wawrzynka wilczełyko Daphne mezereum. W tym tygodniu znalazłem na Podhalu wyjątkowo obfite stanowisko tego gatunku, co stało się pretekstem do dzisiejszego wpisu. Gdy znajdziemy wawrzynka, poświęćmy chwilę na kontemplację jego wyjątkowych kwiatów. Ich uroda stoi nieco w kontrze do trujących, a nawet zabójczo trujących właściwości samej rośliny. Takie życie... :)

...wszyscy gdzieś pędzą w tym zwariowanym świecie :)

No to już. Naprawdę wiosna. Dzisiejszy, krótki spacer w podkrakowskiej dolinie Eliaszówki nie zostawia złudzeń. W runie do światła pchają się pierwsze geofity, a ja jak co roku pcham się, żeby zrobić im zdjęcie :)

W rolach głównych: przylaszczka pospolita Hepatica nobilis, zawilec gajowy Anemone nemorosa, podbiał pospolity Tussilago farfara, miodunka ćma Pulmonaria obscura i niezidentyfikowana wierzba.

...no niestety nie dostałem Oskara :) Ale w naszym corocznym konkursie na Fotografa Roku Związku Polskich Fotografów Przyrody w Okręgu Krakowskim, kilka moich fotek (dokładnie 9) zostało ZAUWAŻONYCH i nagrodzonych przez jury.

Jest to całkiem dobry pretekst, żeby je tutaj zamieścić i żebyście teraz Wy mieli okazję je ZAUWAŻYĆ. Nie nagrody są tu wszak ważne, a kawałek przyrody, który można na tych zdjęciach zobaczyć. 

Młego oglądania... 

Ibis grzywiasty Geronticus eremita z pewnością może ubiegać się o ten tytuł :) Naga, sępia głowa, pomarszczona skóra, długi, zakrzywiony dziób, a także ciemna, jakby zgarbiona sylwetka nadaja temu ptaku dość demoniczny wygląd. Za to sposób bycia bardzo sympatyczny - gdy obserowałem te ptaki na marokańskim wybrzeżu, urzekły mnie swoim stoickim spokojem i pewnym flegmatyzmem.

Ptak ten swoim mało eleganckim wyglądem z pewnością nie zasłużył sobie jednak na los, który go spotykał... Ibis grzywiasty jest obecnie jednym z najrzadszych gatunków ptaków na świecie! Niegdyś zasiedlał znaczną część południowej Europy, Bliski Wschód i północną Afrykę. Teraz dziko żyjące ptaki rozmnażają się jedynie w kilku miejscach w Maroku, a cała światowa populacja to zaledwie sto-kilkadziesiąt par lęgowych... W dużej mierze to wynik intensywnych polowań na ten gatunek. Na szczęście populacja marokańska w ostatnich latach odbudowuje swoją liczebność.

Maroko, luty 2019

Jak myślę o jednym słowie dobrze opisującym krajobraz Maroka, to jest to słowo SUROWY. Taki właśnie jest - skąpa roślinność, nagie skały, olbrzymie przestrzenie. Jest w nim jednak też coś ciepłego - być może sprawiają to wyraziste, ale łagodne grzbiety gór, sympatyczni ludzie, którzy tam mieszkają, a może po prostu to, że jest tam ciepło :)

Warto tam wyskoczyć choćby na krótko - ośnieżone szczyty Atlasu Wysokiego, kamieniste pustkowia wysokogórskich płaskowyży, kosmiczne wydmy Sahary, czy jakby malowane pędzlem grzbiety Antyatlasu (ten ostatni szczegónie polecam miłośnikom krajobrazów!). Wyjątkowe miejsca na naszej planecie, warto je zobaczyć na własne oczy, warto poczuć na własnej skórze...

Słońce, słońce, słońce... tej zimy to było marokańskiego słońce. Od kilku lat mamy ten dobry, rodzinny zwyczaj, żeby kawałek zimy spędzać, tam gdzie jest nieco cieplej niż w Polsce. Choć swoją drogą marokańskie, zimowe noce są naprawdę zimne (brak centralnego ogrzewania! :), szczególnie na Saharze. Otwarcie tematu zdjęciami rodzinki, ale... to be continued...